ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ

Ενύπνιον

Απλά και αβίαστα να 'ρθεις

Σαν ύπνος μεσημεριανός εν μέσω τζιτζικιών

Αδύναμο στο στρώμα θα με βρεις

Σε στάση εμβρυική

Άντρα δαρμένο απ' τη ζωή, χωρίς πνοή και νικημένο

Με τον ιδρώτα των βυζιών σου θήλασέ με

Πάρε με έμβρυο και ξαναγέννησέ με.

Επίγραμμα

Εννιά μηνών έγκυος

Δε θα φέρει στο φως το παιδί της

Η Ζαν Εμπυτέρν

Γιατί χάθηκε Εκείνος

Η αχανής Μητρόπολη δεν είναι τέλεια για να ζεις

Μα είναι ιδανική για να πεθαίνεις

Το ήξερε ο Αμεντέο Μοντιλιάνι

Σπανίζουν άντρες σαν κι αυτόν

Μα πιο πολύ σπανίζουν κορίτσια σαν τη Ζαν Εμπυτέρν.

Είναι ο θάνατος

Στο γένωμα του Γαλαξία είναι ο θάνατος

Στον Άλφα του Κενταύρου, στον αστεροειδή που έρχεται

Είναι ο θάνατος στα κύτταρα που αυξάνονται ανεξέλεγκτα

Στον αέρα που αναπνέεις, στις γεύσεις που το στόμα σου χαϊδεύουν

Είναι ο θάνατος στη γη που σείεται ανελέητα

Και στο νερό που ανεβαίνει να μας πνίξει

Στη φωτιά που καίει τα σπίτια μας

Και στον αέρα που τις στέγες παρασέρνει

Στο μυαλό αυτού που άδικα βομβαρδίζει είναι ο θάνατος

Και στην καρδιά αυτού που εκρήγνυται δοξάζοντας το Θεό του.

Είναι ο θάνατος στη ζωή που άδικα ξοδεύεται

Σε διατριβές, πολύχρονες μελέτες και καριέρες

Σε παραδείσους τεχνητούς, σε οράματα, σε χίμαιρες.

Στο πρόσωπό σου όταν συννεφιάζει είναι ο θάνατος

Στις λέξεις, όταν βγαίνουν απ' το στόμα σου σκληρές

Μα εσύ συνήθως είσαι γελαστή, κι ο λόγος σου το ίδιο

Κι όσο γελάς θα θριαμβεύει η ζωή.

Στην ηλικία του Χριστού

Στην ηλικία του Χριστού πολλά μην περιμένεις

Η αγάπη μήλο δαγκωμένο

Στη φλούδα τα σημάδια από τα δόντια σου

Όχι, δεν είναι απ' το κραγιόν τα κοκκινάδια

Είναι το αίμα από τα ούλα που φλεγμαίνουν

Δε σου 'λεγε ο πατέρας σου τα δόντια σου να πλένεις;

Το σώμα του καλοκαιριού κουράστηκε

Πιο κουρασμένο από το σώμα το δικό μου

Είναι άγρια κι αιμοβόρα η ηλικία του Χριστού

Αν βγούμε ζωντανοί τα ξαναλέμε.

Έρωτας σκληρός

Έρωτες μακριά από κυκλαδονήσια

Το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα ας λείπει

Είναι έξω από το παράθυρό μας

Τράβα την κουρτίνα για να φύγει

Πιο ασφαλές κι ανώδυνο το φως της τηλεόρασης

Πιο ειλικρινής ο ήχος ο ηλεκτρικός

Απ΄ τα τζιτζίκια που δε βλέπω.

Παρείσακτο του ήλιου το βασίλεμα

Απρόσκλητο και το τραγούδι του καλοκαιριού.

Τα σώματά μας κι ο έρωτας αρκούν.

Ταπεινότης

Λέω πως είμαι αρκούντως διεστραμμένος

Μ' ένα μυαλό διαβρωμένο από λάγνες εμπειρίες

Και σμιλεμένο από φαντασιώσεις

Ήρωας μέγας στα ερωτικά πεδία των μαχών

Ιδανικός διεκδικητής βραβείων ηδονής κι ελευθερίας.

Μα όταν κοιτάζω τα αγάλματα, τα αγγεία, τα σκονισμένα τα βιβλία

Βλέπω τα λόγια της αγάπης ειπωμένα από στόματα παλαιότερα

Τις στάσεις τις ερωτικές δοκιμασμένες σε κορμιά αρχαία

Με πιο πολλούς βαθμούς ελευθερίας και στατιστική σημαντικότητα

Και τότε νιώθω εραστής ασήμαντος και ταπεινός

Ήρωας αφανής και άγνωστος στρατιώτης

Και ξαναρίχνομαι στη μάχη με στόχο υψηλό

Να γίνω διεστραμμένος με τον τρόπο τον αρχαίο.

Βρεφοκρατούσα

Στις δύσκολες στιγμές

Την Παναγιά μου γλυκοφιλούσα

Την Παναγιά μου βρεφοκρατούσα

Και έπαιρνα κουράγιο από τα χείλη της

Σε χρόνο παρατατικό και χρόνο ενεστώτα

Μα κι Εκείνη έτσι δε μ' αφήνει

Δεν τσιγκουνεύεται φιλιά και αγκαλιές

Το στήθος της μου δίνει

Είναι η θεά μου η γενναιόδωρη

Σε λύπες και χαρές το χέρι μου κρατά

Κι όταν στον ύπνο δίπλα μου την έχω

Ανάβω στο όνειρο κερί

Ασήμι και χρυσό της τάζω στο όνειρό μου

Να νιώθω την ανάσα της στο μάγουλο

Σε χρόνο ενεστώτα και σε χρόνο μέλλοντα.

Ο δρόμος προς τη θάλασσα

Είναι μικρές οι ώρες

Οι επιθυμίες μεγάλες

Μα είσαι πάντα μακριά

Την κρίσιμη στιγμή

Μακριά στην ίδια πόλη

Δεν είμαι άνθρωπος της γης

Στο χώμα να ξεσπάσω τις ορμές μου

Της πολυκατοικίας οι σωληνώσεις

Το αποχετευτικό το δίκτυο της Μητρόπολης

Θα γεμίσει πάλι απ' τα υγρά μου

Και -θέλω να ελπίζω- απ' τα δικά σου

Τα εύοσμα

Που ξέρω να οσφρίζομαι από μέτρα μακριά

Κάτω απ' τα ρούχα σου

Δε μου ξεφεύγει τίποτα, να ξέρεις

Όλα τα νιώθω, μα διστάζω να μιλήσω

Όπως κι εσύ

Ελπίζω, τελοσπάντων

Όσο δε συναντιόμαστε με τρόπο ηδονικό

Τουλάχιστον να σμίξουν οι εκκρίσεις μας

Στο δρόμο προς τη θάλασσα.

Παράδοσις

Από τους χάρτες και από τα βιβλία διάβασα το σώμα της

Κρατώντας στο μυαλό μου τοπωνύμια και συντεταγμένες

Νύχτες ατέλειωτες στη θέση του ύπνου σχέδια κατέστρωνα

Μα όταν τα σύνορά της πέρασα, αρματωμένος για την κρίσιμη τη μάχη

Νικήθηκα από αρώματα και γεύσεις που δεν είχα μελετήσει

Κι αντί για άτακτο φυγή, στο σώμα της παρέδωσα το σώμα και το πνεύμα

Ωραία μυρίζουν τα βιβλία, μα το κορμί της ωραιότερα ευωδιάζει.

Η άλλη θεά

Δεν έχει ανάγκη η αγάπη μας

Μας προστατεύουν οι θεές του έρωτα

Η Αφροδίτη, η Μαρία η Μαγδαληνή

Μας προστατεύουν και οι θεές της αγαμίας

Η Άρτεμις, η Αθηνά κι η Ήρα η ζηλιάρα

Και πάνω απ' όλες η Νύμφη η Ανύμφευτος

Μα μας φθονεί η πεζή η Καθημερινότης.

Μοιραία εμπλοκή

Όσο μιλάμε τόσο εμπλέκομαι

Όσο μιλάμε τόσο εσύ αλλάζεις ανεπαίσθητα

Οι ατέλειες δεν αξιολογούνται

Τα επιμέρους γίνονται ουσία ενιαία

Μέσα απ' τις λέξεις σου αγαπώ το σώμα σου

Όχι λιγότερο απ' το στόμα που μιλάει

Τα δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια σου μιλούν

Λένε για σένα περισσότερα απ' τις λέξεις

Όχι, δε γίνεσαι θεά, ας περιμένουν οι θεές

Γίνεσαι επικίνδυνα αναγκαία

Κι από τυχαία γίνεσαι μοιραία.

Εκκρεμότης

Το σώμα αυτό δεν είναι πια δικό μου

Είναι δικό σου όταν το θες

Όταν το αρνείσαι δεν ανήκει σε κανέναν

Σαν τις ψυχές της Νέκυιας τριγυρνά

Ψάχνοντας για πνοή και για ταυτότητα

Πρέπει να πάψει αυτή η εκκρεμότητα

Κι αφού το σώμα το δικό σου δε διατίθεται

Πρέπει να αναζητήσω την πνοή σε άλλο σώμα

Τα χάδια που δεν έδωσες να πάρω από αλλού

Το σώμα μου να ξαναπάρω, που άφησα ενέχυρο.

Παράπονο του Αυγούστου

Πόσους Αυγούστους έχω ακόμα, Παναγιά μου

Νομίζω, μου χρωστάς πολλούς

Κάποιοι Αύγουστοι που έζησα δεν είχαν γεύση θάλασσας

Δεν είχαν χάδι ερωτικό ούτε τζιτζίκια

Ίσως κοιμόσουν και δεν έβλεπες, θεά μου

Νομίζω, κάτι μου χρωστάς.

Δεσμώτης

Είναι η καταραμένη η διατριβή που τρώει μου τις ώρες

Είναι η άχαρη η δουλειά, η πλήρως αδιάφορη

Πρέπει να βγει ο άρτος ο επιούσιος

Να τρέχει κάθε μήνα ο μισθός

Νέες εργασίες και συνέδρια να μπουν στο βιογραφικό

Να βγάζουμε λεφτά και να εξελισσόμεθα

Μα εγώ άλλα θέλω απ' τη ζωή

Αφήστε, τρισκατάρατοι, να γράψω κάνα ποίημα.

Ρίψασπις

Μας πήρε χρόνο να το βρούμε, Στρατηγέ μου

Πως όλα ήταν ψέματα

Οι στόχοι, οι εχθροί, ο πόλεμος

Το μόνο αληθινό οι απώλειες.

Ρίχνουμε την ασπίδα μας και τρέχουμε

Μήπως προλάβουμε να σώσουμε και κάτι

Αντίο, Στρατηγέ

Αν θες, μπορείς να μας πυροβολήσεις.

Ματαιότης

Άπλυτα πιάτα στο τραπέζι θα βρει ο Αρχαιολόγος

Να μαρτυράνε ότι ζήσαμε

Και στα σκουπίδια πεταμένο φαγητό

Φαίνεται ότι τρώγαμε καλά

Σεντόνια ταλαιπωρημένα κι ιδρωμένα

Σημάδι ότι συνετελέσθη συνουσία

Βιβλία, δίσκοι, εσώρουχα ατάκτως ερριμμένα

Και το μπουκάλι ουίσκι σχεδόν άδειο

Στην τουαλέτα είδη υγιεινής αστραφτερά

Μα πάνω απ' όλα άφθονοι κοπρόλιθοι

Εδώ ήκμασε λαμπρός πολιτισμός.

Ειλικρίνεια

Ξεκίνα, μέτρα τα σημάδια μου

Αυτά είναι από την ανεμεβλογιά

Το άλλο από χτύπημα όταν έπαιζα μικρός

Πιο κάτω ουλή από εγχείριση, και ούτω καθεξής

Τίποτε το ηρωικό σ' ένα κορμί που μοιάζει ηρωικό

Δεν έχει χώρο για επιπλέον σημάδια αυτό το σώμα

Που κάπου κάπου λαχταρά μόνο εκείνα

Τα παροδικά σημάδια των νυχιών σου.

Ύβρις

Είναι ωραία να βλέπουμε το βράδυ τις ειδήσεις

Ψάχνοντας γεγονότα ηδονικά

Μήπως και σπάσει λίγο η ανία μας

Μόνο ένας φονικός σεισμός ή μία βόμβα

Μπορούν για λίγο να μας κάνουν ευτυχείς

Φτάνει να είναι σε απόσταση ασφαλείας

Μην πειραχτεί μια τρίχα στο κεφάλι μας

Και να 'ναι αρκετοί οι νεκροί

Για να τονίζεται πόσο είμαστε ευτυχείς

Κι ύστερα ξαναπέφτουμε στην πλήξη

Τι αηδία, το ξέρουμε

Ένας σεισμός ή μία βόμβα θα μας σώσει μια για πάντα

Με επίκεντρο και στόχο το σαλόνι μας.

Ο φόβος πάντα

Να 'ξερες σε τι ταξίδια μ' έχεις συνοδεύσει

Σε μέρη που δεν έχεις φανταστεί

Με πρόσβαση απαγορευμένη, ανοιχτά μόνο για μας

Σε στάσεις άσεμνες, σε αθλήματα ακραία

Με έπαθλο μόνο ένα σπασμό, ένα λυγμό

Ίσως καλύτερα είναι να μη μάθεις

Φοβάμαι πως θα φοβηθείς

Και θα διστάζεις και το χέρι να μου πιάσεις

Ένα φιλί στα χείλη να μου δώσεις

Στο λεωφορείο μαζί μου να ανεβείς

Για μία διαδρομή ρουτίνας στης πόλης το χαμό.

Κόπωσις

Είναι οι λέξεις μου ιδρωμένες και κατάκοπες

Ο κάματος ο μυϊκός τις έχει καταβάλει

Το άτιμο το γαλακτικό οξύ τις καίει

Είναι και τα παπούτσια που τα πόδια μου χτυπούν

Και σκέψου πως εδώ δεν πάμε για ρεκόρ

Βλέψεις δεν έχουμε για φιέστες και μετάλλια

Κατηγορία θέλουμε να ανέβουμε στης ποίησης το παιχνίδι

Ή, έστω, να χαρούμε τον αγώνα

Μα αυτά που εγώ πασχίζω για να πω

Άλλοι τα έχουν πει πιο εύκολα από μένα.

Δάφνη

Κλαδιά έγιναν τα χέρια σου

Ρίζες θαμμένες μες τη γη τα πόδια που φιλούσα

Κι από μορφή απτή και αιθέρια

Φύλλα χλωρά έγινες

Στεφάνι στα μαλλιά των νικητών

Φύλλα ξερά, μυρωδικό για τις φακές μου

Ηλίθια ...

Αγώνας άγονος

Με τόση αγάπη

Θα 'πρεπε να 'χουμε δυο τουλάχιστον παιδιά

Μα είναι η αγάπη μας αυτόνομη

Ο έρωτας για τον έρωτα

Κι τέχνη για την τέχνη

Κι είναι άδικο που τόση αγάπη πάει χαμένη

Νωχελικές οι εκκρίσεις μου

Μέθυσαν απ' του έρωτα τη γλύκα και τρεκλίζουν

Πότε θα βρουν το κύτταρό σου το μονάκριβο;

Άγονος ο αγώνας κι η αγάπη μας

Αν περιμένει από μας το ανθρώπινο το είδος

Το βλέπω πως στ' αλήθεια πάει χαμένο.

Αμερική

Στο δρόμο για Βοστόνη πυκνά τα δέντρα

Πλούσιο και μονότονο το πράσινο

Σκεφτόμουν τις ελιές να στέκονται αραιές σε ελληνικό ακρογιάλι.

Για τρεις φωτογραφίες στο Γκραν Κάνυον

Δεκαοκτώ ώρες καθισμένος μες στο πούλμαν

Την έρημο της Αριζόνας διασχίζοντας

Δεν κοίταζα άλλο, μοναχά θυμόμουν

Το αγαπημένο Μαίναλο, τον Πάρνωνα, την Πίνδο.

Ο Δείκτης πάντα

Διαβάζω τα ένθετα τα λογοτεχνικά για να ξεχάσω

Εφημερίδα αγαπημένη

Στο αγαπημένο μου κομπιούτερ

Μα και εκεί ακόμα εισβάλλει

Ανάμεσα σε κριτικές βιβλίων

Μυθιστορήματα, μελέτες και δοκίμια

Τίποτα δε σέβεται

Σε κάποιο πλαίσιο αριστερά ή σε ταινία που τρέχει

Ο δείκτης του χρηματιστηρίου με πληγώνει

Πού είναι η ποίηση να ξορκίσει το κακό.

Σαγκάλ

Λίγο αλεύρι, λίγη ζάχαρη κι ο πόθος της στιγμής

Και μερικά υλικά ακόμα που δεν ξέρουμε

Ας αποφανθεί ο χημικός

Μα από αυτά τα τιποτένια δένει το γλυκό

Και από τα βρώμικα σεντόνια όπου αρχικά αγαπηθήκαμε

Ιπτάμεθα εν τέλει στους ουρανούς των Παρισίων.

Έρως ηρωικός

Θέλει προσπάθεια η αγκαλιά

Το χέρι μου κάτω απ' το σώμα της μουδιάζει

Μα πώς να την ξυπνήσω

Θα συνεχίσω να την αγαπώ

Μέχρι να σταματήσει το αίμα να κυκλοφορεί

Να νεκρωθεί το άκρο μου τελείως

Είναι επικίνδυνος ο έρως ο ρομαντικός

Μα τόσο ωραίος.

Αινείας

Ούτε Αχαιός, ούτε Δωριεύς

Περήφανος απόγονος του Περικλή δεν είμαι

Τίποτε απ' τη δόξα την Αρχαία Ελληνική

Πιότερο τώρα είμαι ένας κουρασμένος Τρώας

Όλα καμένα

Να πάρω τον πατέρα μου στα χέρια και να φύγω.

Δρέσδη

Για λίγη αγάπη που δε δόθηκε

Οι άνθρωποι έγιναν φωτιά στα κρεματόρια

Κι η Δρέσδη βομβαρδίστηκε αδίκως

Για μια σταλιά σωματικά υγρά που δεν εμίχθησαν

Γέμισε η Σιβηρία με σκιές βασανισμένες

Για ένα στραβό κοίταγμα, για μια απρόσεχτη κουβέντα σου

Μπορεί κι εγώ να γίνω ο Μενέλαος ο επόμενος

Και τυφλωμένος να κινήσω

Να καταστρέψω τη δικιά μου Τροία.

Σέντραλ Παρκ

Ωραίο το Σέντραλ Παρκ εν μέσω ουρανοξυστών

Με είκοσι βαθμούς Κελσίου χαρά Θεού

-Μη μου μιλάς με Φαρενάιτ, μπερδεύομαι-

Είναι ωραία στο πάρκο

Δεν έχει άγχη εδώ ούτε βιασύνη

Διακρίσεις κι ανισότητες

Έχει μονάχα σκίουρους που παίζουν και ποδήλατα

Είναι ωραία στο πάρκο

Βαρέθηκα τα δήθεν, τα ακριβά εστιατόρια

Ας φάμε ένα χοτ ντογκ με θέα τη λιμνούλα.

Ακταίων ή τα σκυλιά του Παραδείσου

Το ξέρω, αν σε κοιτάξω θα πεθάνω

Μα κι αν πεθάνω τίποτα δε χάνω

Σκληρή σαν θάνατος θα είναι η ματιά σου

Μα κάτι ακόμα θ' ανακλά απ' τα όνειρά σου

Στα χείλη σου ζωγράφισες την άρνηση

Λίγο κρατά η στερνή αυτή συνάντηση

Κι αν στον Παράδεισο με πήρε το φιλί σου

Σε λίγο θα με τρώνε τα σκυλιά του Παραδείσου

Τυχαία όμως δεν υπέπεσα στο λάθος

Έχω μια τάση προς το λάθος που είναι πάθος

Κι αν στο σκοτάδι μ' οδηγούν τα στήθια σου

Παίρνω μαζί μου τη γυμνή αλήθεια σου.

Άργος

Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα

Ψέλλισε το πιστό σκυλί

Και έσβησε στα πόδια του Οδυσσέα.